Eens de inkt het papier raakt weet ik algauw wat meer.Mijn hoofd haalt mijn hart in en stillaan verdwijnt de zeer.Ik wou dat meerdere mensen over deze gave beschikten.Een blauwe pen om de wonde mee schoon te likken.
Een hand die sneller woorden schrijft dan hij kan bedenken. Een leeg velletje papier waar je tranen in doordrenken. De letters dansen met elkaar op dunne horizontale lijnen. Evenwijdig, zodat ze genoeg ruimte hebben om in weg te kwijnen.
Ze verstoppen hun maar eens je ze leest komen ze tot leven. Iedere zin, geschreven om reden aan mijn wezen te geven. Wijsheid verborgen in een leesteken of medeklinker. Mooi meegenomen voor de eerlijke vinder. Ik hoef me niet te zoeken, ik lig verspreid tussen deze bladen. Eens het boek is opengeslagen hoef je niet meer te raden.
Mijn woorden snijden, scherp als messen. Ik pen neer wat ik voel om de dorst van mijn ziel te lessen. Ik zing mijn eigen poëzie omdat ik zo mezelf ontmoet. Ik zet me achter mijn bureau, druk mijn pen neer en ik bloed.