Een ode aan de kracht van het vrouwelijk lichaam.
Hoe deze tempel jou droeg nog steeds niet te verstaan.
De magie van mijn heupen zo wulps in beweging.
Een weg vrij banend voor je fragiele lijf.
De druk op mijn bekken niet te houden, tering.
Mijn lief die zacht over mijn onderrug wrijft.
Is het mogelijk om alles en niets te voelen?
Om plots even het hele Universum te zijn?
Je kan de pijn niet omschrijven. Ik weet nu wat ze bedoelen.
Ik ben uit elkaar gerukt en terug aan één gelijmd.
Ik koos ervoor om je natuurlijk te baren.
Ik wil voelen hoe ik jou ter wereld breng.
Omdat ik gemaakt ben, door de natuur gedragen.
Mijn hormonen door jouw cellen, pijnstillend in liefde gemengd.
Ik kan je voelen, je bent er bijna.
Je zweeft nog tussen aarde en hemel.
Ik zal je voeden, elke nacht na elkaar.
Door de vrucht, langs het hof van mijn tepel.
Ik zucht en ik puf en ik duw en ik schreeuw,
zoals de wolf om de muur neer te krijgen.
Maar ik weet dat jij een specifiek uur uitkoos
om op aarde de vibratie te doen stijgen.
Dus geduld is van belang en liefde is de essentie
om jouw plaatsje op aarde te veroveren.
Ik zou mezelf geven om jou te doen leven
omdat ik weet wat je hier komt betoveren.
Ik was bang, ik was kwetsbaar,
ik was volledig uitgeput toen jij een eerste glimp van je liet blijken.
Ik hield je stevig in mijn armen,
hoorde jouw eerste zucht en kon eindelijk diep in jouw ogen kijken.
Toen viel de wereld even weg, was het overal muisstil,
ik had geen pijn of bewustzijn, er was enkel jij.
Lucía Maldague, ik ben vereerd dat jij ons koos,
om in deze menselijke ervaring jouw ouders te zijn.
