Ik ben vaak diep verzonken , verloren in gedachten.
Mijn hoofd draait overuren en niets lijkt me te doen lachen.
Want al ben ik de zon, een geboren optimist.
Ik kan het niet helpen dat ik denk dat er wat mist.
Het is onmogelijk om me over te geven aan het heden.
Mijn hoofd rent naar de toekomst mijn hart zit vast in het verleden.
Allerhande conclusies over keuzes die ik heb gemaakt.
Over levens die ik aantast of heb aangeraakt.
Mijn vriendinnen, kan ik ze allemaal vertrouwen?
Ben ik echt zo gezegend of kan ik maar op ééntje bouwen?
Is mijn vriend de juiste keuze, de man van mijn leven?
Of had ik beter bij de man van mijn dromen gebleven?
Ben ik een slecht persoon omdat ik soms alleen wil zijn?
En mag ik huilen omdat ik niet hou van water bij de wijn?
Is het verkeerd naar het andere gras te willen gaan kijken,
ook als je weet dat het niet groener is dan deze zijde?
Ik zoek te vaak redenen achter dingen waar er geen zijn
Zoals waarom dit het eerste gedicht ooit is dat ik schrijf in rechte lijn.
De meest absurde zaken krioelen door mijn hoofd.
Ik heb mezelf al meerdere keren valse rust beloofd.
Stilte wordt denken, gedachten worden gevoel.
Woorden worden zinnen enzo snap je wat ik bedoel?
Ik beleef alles te intens, nooit laat ik een keertje los.
Mijn bureau is geordend, maar mijn hoofd is chaos.